Eindelijk op de ambulance

Om 5:30 gaat de wekker, ik open mijn ogen en wil eigenlijk nog lekker even slapen. Maar het is tijd om op te staan. Om 6:45 word ik verwacht op het station om te beginnen met werken. Ik kleed me vlug om en ren naar de trein. In de trein zitten mensen die klaar zijn om naar school of naar het werk gaan. De orthodoxe joden zitten met hun gebedsboekjes in de trein de verzen op te zeggen. En de vrouwen zitten met hun kinderwagens naast zich te wachten op de halte waar ze uit mogen stappen.
Na een rit van 30 minuten kom ik aan op het station, en zit ik te zoeken wie mijn (nahag) ambulancedriver is. Ik zie mijn naam in Hebreeuwse tekens staan. En vraag aan iemand anders in het Hebreeuws met wie ik samenwerk vandaag. Als ik de naam hoor, zoek ik de ambulance en stel me voor aan de driver. Ik check samen met de medic de ambulance materialen. Ik kijk of de ambu tassen vol zitten, en of er nog genoeg zuurstof in de tanks zitten. Dan wordt er een signaal omgeroepen, en weet ik dat we het eerste telefoontje binnen hebben. We rijden weg en de sirenes gaan aan.
Mijn dag is begonnen!

De eerste 2 weken zitten er nu op. Het bijzondere is dat je geen idee hebt wat de dag gaat brengen. Je komt echt alles tegen bijvoorbeeld mensen met pijn op de borst, koorts, hoofdverwondingen, drugsgebruik, suicidaal gedrag. Of juist hele lichte gevallen, zoals kinderen die mogelijk hun arm hebben gebroken, of ouderen die duizelig zijn.

Ik zie op de ambulance ook heel veel nieuwe dingen die ik in Nederland nooit heb gezien. Zo had ik in een nachtdienst meegemaakt dat er 2 vrouwen achter elkaar in de ambu zaten en dat ze beide een miskraam hadden gehad dat was wel heel verdrietig.

Ook zie ik zo nu en dan mensen met trauma bijvoorbeeld tgv een voertuigongeluk of een val.
Zo was er een vrouw die van het dak af was gevallen en die daarbij waarschijnlijk op een paal was gevallen. Ze had flinke verwondingen en ontzettend veel pijn aan haar rug. We hadden haar met spoed gebackboard en in de ambulance zuurstof gegeven. Iemand anders drukte met zijn vuist op de bloedende wond op de vrouw haar been. En ik hield haar hoofd vast en bleef met haar praten tot we bij het ziekenhuis aankwamen. In het ziekenhuis werd de vrouw met spoed naar de traumakamer gebracht en zat er gelijk een team van 10 mensen om haar heen om bloed af te nemen, rontgen fotos te maken etc.

De dagen op de ambu varieren ontzettend. Soms heb je op een dag haast niets te doen. Dan zit je te wachten bij het ziekenhuis en dan wacht je op een telefoontje. En soms heb je transfers van het ziekenhuis naar huis. En je hebt dagen dat je constant bezig bent.

Het bijzondere vind ik wel dat je bij iedereen in huis binnen komt. Zo kom je bij arabische mensen, en veel bij joodse orthodoxe mensen in huis. Waar ik heel erg mee worstel is de taal. Iedereen spreekt hier Hebreeuws, en het personeel ook. Sommige mensen spreken wel Engels, en daar haal ik wel mn voordeel mee. Maar soms zit je echt aan boord van de ambu en kun je alleen maar raden wat er met de patient gaande is. De bloeddruk meten en een hand vasthouden is dan het enige wat je even kunt doen.

De weekenden hier vallen op vrijdag en zaterdag, want op vrijdagavond begint voor de Joden de Shabbat.
In de weekenden probeer ik wel zo veel mogelijk te zien van het land. Zo heb ik vorige week een tour gedaan door de oude stad van jerusalem het was een tour door alle 4 wijken (Arabische, Armeense, Joodse en Christelijke wijk). En daarna heb ik iemand ontmoet die me de christelijke wijk heeft laten zien. Zo ben ik bij verschillende mensen in de oude stad in huis geweest. En heb ik nog een kijkje mogen nemen bovenop de koepelkerk. Een plek waar toeristen niet mogen komen. Daarnaast heb ik nog verschillende kerken in de binnenstad gezien. Hele orthodoxe kerken, en ook bijv een ethiopische kerk.
' S avonds werd ik nog uitgenodigd om met de mensen mee te eten. Dat was wel heel bijzonder.

Daarnaast ben ik ook in de Negev woestijn geweest. Dat was bloedjeheet! We zijn daar verbleven in een soort van bedoeinekamp. Echt ontzettend gaaf! Overdag zijn we 10km in de bergen wezen hiken. En dat was 1 keer en nooit weer. De hitte was echt overweldigend, en dan ook nog hiken dat is ontzettend zwaar.
Gelukkig hadden we genoeg water en hebben we de eindstreep gehaald :)

Rond deze tijd van het jaar zijn er in Israel veel feesten. Zo heb ik vorige week Yom Jerusaleim gevierd. Alle inwoners van Jeruzalem en omstreken komen naar de Kotel (de klaagmuur) om te vieren dat ze vrij zijn en dat ze de overwinning van de oorlog vele jaren terug hebben behaald.
En vandaag vieren de inwoners van Israel het oogstfeest, waarbij er opnieuw feest is in de binnenstad.

Maar ook voor de moslims is vorige week de Ramadan gestart. Wat voor vele inwoners hier een spannende tijd is, omdat de kans op terreur dan groter is. Zoals jullie misschien wel hadden gehoord waren er vorige week 2 terroristen in Tel Aviv. Er waren 2 mensen die aan het schieten waren in de binnenstad. De mensen van de ambulance hebben goed werk verricht. Alleen hebben 4 mensen het helaas niet mogen halen. Het maakt me wel boos dat mensen tot zoiets in staat kunnen zijn.

Alhoewel dit soort dingen in Israel kunnen gebeuren, is het verder een prachtig land met echt geweldige mensen. Ik voel me hier wel op mijn gemak. De Joodse mensen hebben echter wel Chutspa, maar daar kun je wel doorheen kijken. Ik geniet hier van elke dag!