The advanced course
Blijf op de hoogte en volg marianne
02 Juli 2016 | Israel, Jeruzalem
afgelopen 3 weken heb ik weer veel mogen zien en meemaken.
Zo heb ik in de laatste 2 weken dat ik in Jeruzalem zat nog 2 keer mee mogen helpen op de MICU dat is de intensive care ambulance.
Op de intensive care ambulance heb ik voor het eerst mogen reanimeren.
Om 8:00 ' sochtends kregen we een telefoontje binnen van de dispatcher dat we naar een huis moesten gaan waarbij een 74 jarige vrouw bewusteloos was. We reden er snel naartoe en onderweg kregen we al te horen dat het om een hageya (een reanimatie) ging. Na 15 minuten kwamen we aan bij het huis. Er waren al mensen van de gewone ambulance, maar die hebben niet de materialen die wij in de MICU hebben.
We gaan snel het huis binnen en we zien in de slaapkamer een vrouw op de grond liggen. Het ambulancepersoneel dat er al was is druk bezig met reanimeren. Zo snel als we kunnen sluiten we de Lucas aan. Dat is een apparaat die de hart compressies automatisch overneemt. We intuberen de vrouw en ik neem de beademingen over met de ambu pomp. We geven de vrouw adrenaline IV. En na een kwartier zien we tot onze verbazing dat de vrouw weer een pols heeft en dat er weer een bloeddruk is. De vrouw was echter nog steeds bewusteloos en had nog moeite om te ademen. We blijven dus doorgaan met het geven van zuurstof door de ambupomp. Door het slaapkamerraam staan allemaal moslimvrouwen te kijken naar wat we met patient doen. De een is aan het huilen en de ander staat de situatie verbaasd te bekijken. Achter de deur staan de mannen af te wachten. Het was nu de bedoeling om de vrouw zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te krijgen. We schuiven de vrouw op een backboard en een aantal mannen helpen ons met tillen. Ondertussen zit al het apparatuur nog op haar aangesloten, en moeten we de beademingen blijven geven. Dat is wel een heel gepruts.
Uiteindelijk hebben we de vrouw in het ziekenhuis gebracht, maar we hebben geen idee of ze het uiteindelijk allemaal heeft overleefd. De kans in Israel op een succesvolle reanimatie is maar 7%.
De meeste mensen die we meenemen zijn mensen van boven de 50, maar soms heb je ook kinderen.
Zo hadden we een keer een transport van een kleine baby die een open hart operatie was ondergaan. We haalden het kindje en de moeder op van het kinderziekenhuis, en we brachten haar naar het kinderrevalidatiecentrum in Jeruzalem.
Ook zie je veel kindjes die bijvoorbeeld een gebroken arm hebben. Of kinderen die gedehydreert zijn. Zo hadden we een meisje die was flauwgevallen in een park tijdens een schooluitje, en die zich flink beroerd voelde. We kwamen daar aan en we meten haar pols en bloeddruk, en na wat vragen horen we van haar dat ze maar een klein beetje gedronken had vandaag. We brengen haar naar de ambulance en leggen een infuus aan. We geven haar een liter vocht en daarna kan ze weer naar haar klasgenoten toe. We konden haar evt meenemen naar het ziekenhuis maar dat had nog eens 6 uren geduurd voordat ze daar weer weg was. En dat was helemaal niet nodig.
De meeste patienten die meenemen spreken Hebreeuws, dan versta ik maar een aantal woorden van wat ze zeggen. Maar voor de rest zit ik zwijgend op de achterbank. Echter als de patient Engels spreekt dan zijn de rollen omgedraaid. Dan mag ik de leiding nemen en proberen uit te leggen aan de ambulance chauffeur wat er gaande is. Zo hadden we een keer een telefoontje van een man met pijn op de borst. We komen aan bij het huis, en er ligt een man op bed die pijn heeft bij zijn hart. De Amerikaanse vrouw van de man is wat in paniek. De man klaagde al 4 uren over pijn, maar hij weigerde naar het ziekenhuis te gaan. Hij was daarnaast flink boos op zijn vrouw dat zij heeft gedurft de ambulance te bellen. De man bleek een flinke onregelmatige en hoge pols te hebben. We geven hem een aspirinetabletje onder de tong en brengen hem naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis krijgt de man een schok bij het hart zodat zijn pols weer in het juiste ritme gaat. De vrouw zit nog vol spanning op haar man te wachten. Ze is bang voor de reactie van haar man, en dat ze veel eerder had moeten bellen. Na een tijdje met haar gepraat te hebben is weer wat gerust gesteld, en kan ze die nacht nog samen met haar man naar Amerika vliegen.
De periode op de ambulance in Jeruzalem is nu voorbij. 1,5 week geleden ben ik begonnen met de volgende training ' the advanced cursus'. Dit is een training speciaal voor de intensive care ambulance. De eerste paar dagen was vooral herhaling. Daarna gingen we naar het ambulance station en leerden we alle materialen en apparatuur kennen. Daarnaast leerden we om te begeleiden bij het intuberen van patienten, en om infuus te prikken (het prikken oefenden we op elkaar! Aan het einde van de training leek ik wel een junky met al die blauwe plekken). We leerden ook om bevallingen te leiden en nog een hele hoop theorie. Na de examens was ik blij om te horen dat ik geslaagd was. Nu hoef ik me niet meer bezig te houden met het leren.
Na de examens moest ik ook afscheid nemen van mijn oude vrienden van de eerste cursus. De mensen van de eerste cursus gingen bijna allemaal naar huis. Er zijn maar 3 die ook de advanced cursus hebben gedaan. Dus ik begin nu eigenlijk weer helemaal overnieuw met een nieuwe omgeving en nieuwe mensen.
Ik woon namelijk nu in Ra' anana, dat is een plaats boven Tel Aviv. Ik ga nu vrijwilligerswerk doen op de ambulance in Herzlia en Kfar Saba. Dit zijn 2 plaatsen met een kleiner ambulance station dan in Jeruzalem.
In Ra'anana woon ik samen met nog 2 andere meiden in een absorption center. Dit is een gebouwencomplex speciaal voor immigranten. Ik ben heel benieuwd wat deze periode gaat brengen! Ik ben sinds deze week op de helft van mijn reis in Israel!
De tijd gaat echt ontzettend snel.
Zo heb ik in de laatste 2 weken dat ik in Jeruzalem zat nog 2 keer mee mogen helpen op de MICU dat is de intensive care ambulance.
Op de intensive care ambulance heb ik voor het eerst mogen reanimeren.
Om 8:00 ' sochtends kregen we een telefoontje binnen van de dispatcher dat we naar een huis moesten gaan waarbij een 74 jarige vrouw bewusteloos was. We reden er snel naartoe en onderweg kregen we al te horen dat het om een hageya (een reanimatie) ging. Na 15 minuten kwamen we aan bij het huis. Er waren al mensen van de gewone ambulance, maar die hebben niet de materialen die wij in de MICU hebben.
We gaan snel het huis binnen en we zien in de slaapkamer een vrouw op de grond liggen. Het ambulancepersoneel dat er al was is druk bezig met reanimeren. Zo snel als we kunnen sluiten we de Lucas aan. Dat is een apparaat die de hart compressies automatisch overneemt. We intuberen de vrouw en ik neem de beademingen over met de ambu pomp. We geven de vrouw adrenaline IV. En na een kwartier zien we tot onze verbazing dat de vrouw weer een pols heeft en dat er weer een bloeddruk is. De vrouw was echter nog steeds bewusteloos en had nog moeite om te ademen. We blijven dus doorgaan met het geven van zuurstof door de ambupomp. Door het slaapkamerraam staan allemaal moslimvrouwen te kijken naar wat we met patient doen. De een is aan het huilen en de ander staat de situatie verbaasd te bekijken. Achter de deur staan de mannen af te wachten. Het was nu de bedoeling om de vrouw zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te krijgen. We schuiven de vrouw op een backboard en een aantal mannen helpen ons met tillen. Ondertussen zit al het apparatuur nog op haar aangesloten, en moeten we de beademingen blijven geven. Dat is wel een heel gepruts.
Uiteindelijk hebben we de vrouw in het ziekenhuis gebracht, maar we hebben geen idee of ze het uiteindelijk allemaal heeft overleefd. De kans in Israel op een succesvolle reanimatie is maar 7%.
De meeste mensen die we meenemen zijn mensen van boven de 50, maar soms heb je ook kinderen.
Zo hadden we een keer een transport van een kleine baby die een open hart operatie was ondergaan. We haalden het kindje en de moeder op van het kinderziekenhuis, en we brachten haar naar het kinderrevalidatiecentrum in Jeruzalem.
Ook zie je veel kindjes die bijvoorbeeld een gebroken arm hebben. Of kinderen die gedehydreert zijn. Zo hadden we een meisje die was flauwgevallen in een park tijdens een schooluitje, en die zich flink beroerd voelde. We kwamen daar aan en we meten haar pols en bloeddruk, en na wat vragen horen we van haar dat ze maar een klein beetje gedronken had vandaag. We brengen haar naar de ambulance en leggen een infuus aan. We geven haar een liter vocht en daarna kan ze weer naar haar klasgenoten toe. We konden haar evt meenemen naar het ziekenhuis maar dat had nog eens 6 uren geduurd voordat ze daar weer weg was. En dat was helemaal niet nodig.
De meeste patienten die meenemen spreken Hebreeuws, dan versta ik maar een aantal woorden van wat ze zeggen. Maar voor de rest zit ik zwijgend op de achterbank. Echter als de patient Engels spreekt dan zijn de rollen omgedraaid. Dan mag ik de leiding nemen en proberen uit te leggen aan de ambulance chauffeur wat er gaande is. Zo hadden we een keer een telefoontje van een man met pijn op de borst. We komen aan bij het huis, en er ligt een man op bed die pijn heeft bij zijn hart. De Amerikaanse vrouw van de man is wat in paniek. De man klaagde al 4 uren over pijn, maar hij weigerde naar het ziekenhuis te gaan. Hij was daarnaast flink boos op zijn vrouw dat zij heeft gedurft de ambulance te bellen. De man bleek een flinke onregelmatige en hoge pols te hebben. We geven hem een aspirinetabletje onder de tong en brengen hem naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis krijgt de man een schok bij het hart zodat zijn pols weer in het juiste ritme gaat. De vrouw zit nog vol spanning op haar man te wachten. Ze is bang voor de reactie van haar man, en dat ze veel eerder had moeten bellen. Na een tijdje met haar gepraat te hebben is weer wat gerust gesteld, en kan ze die nacht nog samen met haar man naar Amerika vliegen.
De periode op de ambulance in Jeruzalem is nu voorbij. 1,5 week geleden ben ik begonnen met de volgende training ' the advanced cursus'. Dit is een training speciaal voor de intensive care ambulance. De eerste paar dagen was vooral herhaling. Daarna gingen we naar het ambulance station en leerden we alle materialen en apparatuur kennen. Daarnaast leerden we om te begeleiden bij het intuberen van patienten, en om infuus te prikken (het prikken oefenden we op elkaar! Aan het einde van de training leek ik wel een junky met al die blauwe plekken). We leerden ook om bevallingen te leiden en nog een hele hoop theorie. Na de examens was ik blij om te horen dat ik geslaagd was. Nu hoef ik me niet meer bezig te houden met het leren.
Na de examens moest ik ook afscheid nemen van mijn oude vrienden van de eerste cursus. De mensen van de eerste cursus gingen bijna allemaal naar huis. Er zijn maar 3 die ook de advanced cursus hebben gedaan. Dus ik begin nu eigenlijk weer helemaal overnieuw met een nieuwe omgeving en nieuwe mensen.
Ik woon namelijk nu in Ra' anana, dat is een plaats boven Tel Aviv. Ik ga nu vrijwilligerswerk doen op de ambulance in Herzlia en Kfar Saba. Dit zijn 2 plaatsen met een kleiner ambulance station dan in Jeruzalem.
In Ra'anana woon ik samen met nog 2 andere meiden in een absorption center. Dit is een gebouwencomplex speciaal voor immigranten. Ik ben heel benieuwd wat deze periode gaat brengen! Ik ben sinds deze week op de helft van mijn reis in Israel!
De tijd gaat echt ontzettend snel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
