the israel experience
Door: marianne de vries
Blijf op de hoogte en volg marianne
28 Mei 2016 | Israel, Jeruzalem
Op 16 mei ben ik naar Israel vertrokken om vrijwilligerswerk te doen op de ambulance.
Op de dag van aankomst was ik echt helemaal kappot na een nacht niet te hebben geslapen.
Veilig en wel aangekomen op het vliegveld in Tel Aviv, ben ik samen met nog een Nederlander die het programma ook ging doen richting Jeruzalem vertrokken met de Cherut (een klein transportbusje). De busreis opzich was al iets moois opzich. De shauffeur schreeuwt en roept naar de inzittenden en de mensen buiten op straat. En de orthodoxe Joden zitten helemaal bezweet op de achterbank met hun grote zwarte hoeden en zwarte pakken. Een vrouw naast met in het busje begint Hebreeuws tegen me te praten. Ik stamel terug dat ik maar een beetje (raksat) Hebreeuws spreek. En ze begint te lachen en stelt me vragen wat ik ga doen. Ik zeg dat ik voor MDA ga werken. Ze kijkt me aan en zegt dan oooh MADA very good! Na de busreis ben ik aangekomen bij mijn hostel waar ik een nachtje verblijf. Het is een beetje een hipsterhostel vol met internationale gasten. Eenmaal op mijn kamer aangekomen zit ik samen met 4 andere vrouwen op de kamer. Er komt een oudere vrouw binnen en ze stelt haar voor. En dan merk ik op dat ze Fries spreekt. Het blijkt notabene iemand uit Stiens te zijn, die pedicurewerk doet voor de mannen en vrouwen die de holocaust nog hebben meegemaakt. Dan wordt het wereldje wel heel klein. Samen met haar loop ik naar de shuk, een marktplaats waar de inwoners hun inkopen doen. Ik wist niet zo goed of ik er wel zo enthousiast van werd. De vis en kaaslucht was niet heel fijn om te ruiken, maar het voedsel daar is vers en goedkoper dan in de lokale supermarkt.
Na een nacht goed te hebben geslapen ben ik met de taxi richting het hostel gegaan waar ik de 10 dagen van training zou doorbrengen. Er zitten ongeveer 40 mensen bij mij in de klas. De meesten zijn allemaal Joods en een aantal jaren jonger dan ik. Van de 40 zijn er maar 3 niet Joods. Ze vinden het wel heel bijzonder dat iemand die geen Joodse achtergrond heeft daar vrijwillgerswerk gaat doen. Het is voor hen helemaal niet logisch. Voor hen hoort het een beetje bij de cultuur. Ze willen het land dienen waar ze vandaan komen. De training die ik kreeg was heel intensief. We kregen les van half 9 's ochtends tot half 9 ' savonds, en daarna moest je nog studeren op de lesstof die je had gekregen die dag. Het was wel vermoeiend om de hele dag les te krijgen in het Engels en het Hebreeuws. Samen met de andere Nederlander waren wij de enigen die niet Engels als moedertaal hadden. Het voordeel was wel dat ik aardig wat medische kennis had. We hebben les gekregen in de anatomy en fysiologie, en we leerden te werken met een backboard, en reanimeren met equipment zoals een ambupump en een cardiopump, aanleggen van een tourniquet etc etc. Het was een soort van EHBO training voor gevorderden. Na deze 10 dagen was ik ontzettend blij dat het erop zat en dat ik de examens had gehaald. Eindelijk mag het werk beginnen!
Voor mij was de Shabbat wel een van de mooiste dingen die ik mee heb mogen maken. Tijdens een bezoekje aan de klaagmuur nam een van de meisjes van mijn groep me mee naar een man die thora's uitdeeld aan studenten die Aliyah (= Israel je thuisland maken) willen maken. Deze man gaf mij een vrouwelijke Siddur. Daarin staan alle thorateksten en gebeden in.
Toen de avond begon te naderen kwamen we allemaal bijeen in de grote zaal in het hostel. De vrouwen staken allemaal kaarsjes aan en prevelden gebeden om de Shabbat in te luiden. Een van de vrouwen vertelde me dat door de week het gewone visuele leven de mens bezig houdt, en dat op de shabbat je bezig bent met je geestelijk leven en met God (Hamesh). De Shabbat duurd van vrijdagavond als de eerste 3 sterren aan de hemel zichbaar zijn tot de zaterdagavond. Na het aansteken van de kaarsen gingen we naar de Synagoge. De vrouwen zaten gescheiden van de mannen. De mannen hadden allemaal een keppeltje op hun hoofd en leiden de gebedsdienst die een uur duurde. Ze lezen van achteren naar voren in de Thora en dat ging biddend en zingend een uur lang door. Soms stonden ze op en prevelde ze gebeden en soms waren ze aan het zingen. Het was heel bijzonder om dat mee te mogen maken.Na de dienst begonnen we aan het avondeten. Dit begint met gebeden en brood en wijn en daarna heel veel eten. Op zaterdag zijn er opnieuw 3 momenten waar opnieuw een uur gebeden wordt. Dit is vooral belangrijk voor de mannen.
Er zit ook veel verschil in hoe strict de shabbat wordt gehouden. Er zijn mensen die totaal geen electriciteit gebruiken, en je mag niks duwen of trekken.
Het was wel grappig want in de wc's wordt de dag voor shabbat al het wc papier al gescheurd en gevouwen neergelegd, want je mag geen toiletpapier van de rol aftrekken want dat is ook werken. De lift wordt op elke verdieping geopend op shabbat want je mag niet op de knopjes drukken. Ook mag je je mobiel niet aan de lader zetten of gebruiken. En je mag niet op Shabbat douchen. Dus de mensen gaan de avond voor shabbat rond een uur of 5 allemaal douchen.
En aangezien je ook geen vuur mag aansteken op shabbat, doen sommige mensen hun gasstel aan rond 17:00 net voor Shabbat, en dan houden ze de hele Shabbat hun gasstel aan, omdat het gasstel uitdraaien ook tot werk behoord.
Ik vind het allemaal flink overdreven. Maar het is wel fijn om zo eens in de week even een dagje rust te hebben. Je kan ook nergens heen, want de bussen en taxi's en de winkels zijn allemaal dicht.
Op moment zit ik ergens in een wijk in Jeruzalem in een groot studentencomplex. Samen met nog 4 andere mensen. Ik kijk vanuit mijn flat deels uit over de oude stad, wat echt supertof is.
Op donderdagavond ben ik voor het eerst bij het ambulancestation geweest waar we alles hebben bekeken wat er in de ambulance is. En ik heb een korte dienst gedraaid in de oude stad waar een lichtshow was. Er was niet veel gebeurd. Het was een soort van EHBO dienst. We moesten er gewoon met de ambu zijn omdat er zoveel mensen in de binnenstad zouden zijn. Het was geen officiele dienst. Het leuke was wel dat we dwars door de oude stad met zwaailichten aan scheurden ( al was dat dan alleen om sneller langs de andere auto's te gaan om een bak koffie te halen ) De mensen in Israel wijken trouwens ook niet voor een ambulance. Wat eigenlijk wel heel gek is. De mensen staan gewoon op straat te schreeuwen.
Ook als er iets groots aan de hand is en de brandweer en de politie en het leger en de ambu betrokken is dan werken ze niet samen. Ze doen hun eigen ding en ze schreeuwen alleen maar tegen elkaar. Het schijnt wel te werken aldus de Israelis. Het is gewoon hun cultuur :)
Vanaf zondag draai ik mijn eerste officiele dienst op de lavan. Dat is de normale witte ambulance. Je hebt de lavan ( de basis life support ambulance) en de Natan ( de mobile intensive care unit). De eerste diensten zal ik eerst op de lavan meedraaien, en hopelijk zal ik later op de Natan werken als ik de volgende training heb gehad.
Shabbat Shaloom!
Marianne
Op de dag van aankomst was ik echt helemaal kappot na een nacht niet te hebben geslapen.
Veilig en wel aangekomen op het vliegveld in Tel Aviv, ben ik samen met nog een Nederlander die het programma ook ging doen richting Jeruzalem vertrokken met de Cherut (een klein transportbusje). De busreis opzich was al iets moois opzich. De shauffeur schreeuwt en roept naar de inzittenden en de mensen buiten op straat. En de orthodoxe Joden zitten helemaal bezweet op de achterbank met hun grote zwarte hoeden en zwarte pakken. Een vrouw naast met in het busje begint Hebreeuws tegen me te praten. Ik stamel terug dat ik maar een beetje (raksat) Hebreeuws spreek. En ze begint te lachen en stelt me vragen wat ik ga doen. Ik zeg dat ik voor MDA ga werken. Ze kijkt me aan en zegt dan oooh MADA very good! Na de busreis ben ik aangekomen bij mijn hostel waar ik een nachtje verblijf. Het is een beetje een hipsterhostel vol met internationale gasten. Eenmaal op mijn kamer aangekomen zit ik samen met 4 andere vrouwen op de kamer. Er komt een oudere vrouw binnen en ze stelt haar voor. En dan merk ik op dat ze Fries spreekt. Het blijkt notabene iemand uit Stiens te zijn, die pedicurewerk doet voor de mannen en vrouwen die de holocaust nog hebben meegemaakt. Dan wordt het wereldje wel heel klein. Samen met haar loop ik naar de shuk, een marktplaats waar de inwoners hun inkopen doen. Ik wist niet zo goed of ik er wel zo enthousiast van werd. De vis en kaaslucht was niet heel fijn om te ruiken, maar het voedsel daar is vers en goedkoper dan in de lokale supermarkt.
Na een nacht goed te hebben geslapen ben ik met de taxi richting het hostel gegaan waar ik de 10 dagen van training zou doorbrengen. Er zitten ongeveer 40 mensen bij mij in de klas. De meesten zijn allemaal Joods en een aantal jaren jonger dan ik. Van de 40 zijn er maar 3 niet Joods. Ze vinden het wel heel bijzonder dat iemand die geen Joodse achtergrond heeft daar vrijwillgerswerk gaat doen. Het is voor hen helemaal niet logisch. Voor hen hoort het een beetje bij de cultuur. Ze willen het land dienen waar ze vandaan komen. De training die ik kreeg was heel intensief. We kregen les van half 9 's ochtends tot half 9 ' savonds, en daarna moest je nog studeren op de lesstof die je had gekregen die dag. Het was wel vermoeiend om de hele dag les te krijgen in het Engels en het Hebreeuws. Samen met de andere Nederlander waren wij de enigen die niet Engels als moedertaal hadden. Het voordeel was wel dat ik aardig wat medische kennis had. We hebben les gekregen in de anatomy en fysiologie, en we leerden te werken met een backboard, en reanimeren met equipment zoals een ambupump en een cardiopump, aanleggen van een tourniquet etc etc. Het was een soort van EHBO training voor gevorderden. Na deze 10 dagen was ik ontzettend blij dat het erop zat en dat ik de examens had gehaald. Eindelijk mag het werk beginnen!
Voor mij was de Shabbat wel een van de mooiste dingen die ik mee heb mogen maken. Tijdens een bezoekje aan de klaagmuur nam een van de meisjes van mijn groep me mee naar een man die thora's uitdeeld aan studenten die Aliyah (= Israel je thuisland maken) willen maken. Deze man gaf mij een vrouwelijke Siddur. Daarin staan alle thorateksten en gebeden in.
Toen de avond begon te naderen kwamen we allemaal bijeen in de grote zaal in het hostel. De vrouwen staken allemaal kaarsjes aan en prevelden gebeden om de Shabbat in te luiden. Een van de vrouwen vertelde me dat door de week het gewone visuele leven de mens bezig houdt, en dat op de shabbat je bezig bent met je geestelijk leven en met God (Hamesh). De Shabbat duurd van vrijdagavond als de eerste 3 sterren aan de hemel zichbaar zijn tot de zaterdagavond. Na het aansteken van de kaarsen gingen we naar de Synagoge. De vrouwen zaten gescheiden van de mannen. De mannen hadden allemaal een keppeltje op hun hoofd en leiden de gebedsdienst die een uur duurde. Ze lezen van achteren naar voren in de Thora en dat ging biddend en zingend een uur lang door. Soms stonden ze op en prevelde ze gebeden en soms waren ze aan het zingen. Het was heel bijzonder om dat mee te mogen maken.Na de dienst begonnen we aan het avondeten. Dit begint met gebeden en brood en wijn en daarna heel veel eten. Op zaterdag zijn er opnieuw 3 momenten waar opnieuw een uur gebeden wordt. Dit is vooral belangrijk voor de mannen.
Er zit ook veel verschil in hoe strict de shabbat wordt gehouden. Er zijn mensen die totaal geen electriciteit gebruiken, en je mag niks duwen of trekken.
Het was wel grappig want in de wc's wordt de dag voor shabbat al het wc papier al gescheurd en gevouwen neergelegd, want je mag geen toiletpapier van de rol aftrekken want dat is ook werken. De lift wordt op elke verdieping geopend op shabbat want je mag niet op de knopjes drukken. Ook mag je je mobiel niet aan de lader zetten of gebruiken. En je mag niet op Shabbat douchen. Dus de mensen gaan de avond voor shabbat rond een uur of 5 allemaal douchen.
En aangezien je ook geen vuur mag aansteken op shabbat, doen sommige mensen hun gasstel aan rond 17:00 net voor Shabbat, en dan houden ze de hele Shabbat hun gasstel aan, omdat het gasstel uitdraaien ook tot werk behoord.
Ik vind het allemaal flink overdreven. Maar het is wel fijn om zo eens in de week even een dagje rust te hebben. Je kan ook nergens heen, want de bussen en taxi's en de winkels zijn allemaal dicht.
Op moment zit ik ergens in een wijk in Jeruzalem in een groot studentencomplex. Samen met nog 4 andere mensen. Ik kijk vanuit mijn flat deels uit over de oude stad, wat echt supertof is.
Op donderdagavond ben ik voor het eerst bij het ambulancestation geweest waar we alles hebben bekeken wat er in de ambulance is. En ik heb een korte dienst gedraaid in de oude stad waar een lichtshow was. Er was niet veel gebeurd. Het was een soort van EHBO dienst. We moesten er gewoon met de ambu zijn omdat er zoveel mensen in de binnenstad zouden zijn. Het was geen officiele dienst. Het leuke was wel dat we dwars door de oude stad met zwaailichten aan scheurden ( al was dat dan alleen om sneller langs de andere auto's te gaan om een bak koffie te halen ) De mensen in Israel wijken trouwens ook niet voor een ambulance. Wat eigenlijk wel heel gek is. De mensen staan gewoon op straat te schreeuwen.
Ook als er iets groots aan de hand is en de brandweer en de politie en het leger en de ambu betrokken is dan werken ze niet samen. Ze doen hun eigen ding en ze schreeuwen alleen maar tegen elkaar. Het schijnt wel te werken aldus de Israelis. Het is gewoon hun cultuur :)
Vanaf zondag draai ik mijn eerste officiele dienst op de lavan. Dat is de normale witte ambulance. Je hebt de lavan ( de basis life support ambulance) en de Natan ( de mobile intensive care unit). De eerste diensten zal ik eerst op de lavan meedraaien, en hopelijk zal ik later op de Natan werken als ik de volgende training heb gehad.
Shabbat Shaloom!
Marianne
-
28 Mei 2016 - 11:52
Douwina:
hoi marianne,
wat een super gave ervaring om dit te mogen/kunnen doen. een pracht verhaal.
heel veel succes
grtjs douwina -
28 Mei 2016 - 12:10
Johannes:
Goed verhaal. :) Leuk om je avonturen mee te beleven op deze manier. Groetjes fan ut Ljouwert. Xxx :p -
28 Mei 2016 - 18:01
Sytske Tuinhof:
Reuze interessant
Ik blijf je volgen. -
28 Mei 2016 - 18:03
S.Tuinhof:
Reuze interessant
Ik blijf je volgen -
28 Mei 2016 - 19:05
Jasper En Stefanie:
Leuk!! Veel plezier daar!! Groetjes -
28 Mei 2016 - 20:50
Gerda De Boer:
Bijzonder dat je dit mag meemaken. Succes -
28 Mei 2016 - 23:14
Kor En Lia:
Super leuk om zo met je mee te leven en voor ons ook leuk om weer een beetje terug te zijn in Israël. Lichtshow van de Tower of David of niet soms! Heb je ook nog gedanst? Veel zegen -
29 Mei 2016 - 22:27
Froukje Draaisma:
Leuk om je zo te volgen, en wat bijzonder dat je dit mag meemaken, super !
Heel veel succes nog Marianne ! -
30 Mei 2016 - 15:57
Jeannette:
super zeg!, heel veel succes en geniet van je tijd aldaar!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
