De mobile intensive care unit

De afgelopen periode mocht ik werken op de mobile intensive care unit. Het klinkt heel hectisch, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Alle telefoontjes die je binnen krijgt van pijn op de borst of kortademigheid worden doorgestuurd naar de MICU, maar het kan best zo zijn dat iemand alleen maar last heeft van zijn maag of aan het hyperventileren is. Je weet nooit vantevoren wat je aantreft.

Een typisch avondje die ik had op de MICU.

Shabbat Zaterdag

15:45 We ontvangen een telefoontje over een meisje van 14 jaar oud die niet goed is geworden. Het meisje zit samen met haar vader langs de autoweg. Het meisje zit in een rolstoel heeft neurologische problemen en heeft obesitas. We helpen het meisje in de ambulance. Onderweg naar het ziekenhuis raakt het meisje kort buiten bewustzijn en komt daarna weer bij. We brengen haar naar de kinderspoed in het ziekenhuis. Deze situatie deed zich 2 dagen terug ook voor bij het meisje en de oorzaak was niet gevonden. De ambulance medic vertelt mij dat het meisje toen ze 4 jaar oud was een schotwond bij haar hoofd heeft gehad, en dat ze hierdoor neurologische problemen heeft, en ze geen gevoel heeft van verzadiging als ze eet etc.

18:00 We ontvangen een telefoontje van een kliniek waar een man ligt met hartproblemen. We halen de man op en we sluiten hem aan op de monitor om hem constant in de gaten te houden, en we geven hem asprine. Vervolgens brengen we hem naar de spoed in het ziekenhuis.

20:00 We ontvangen een telefoontje over een man die zelfmoord wil proberen te plegen. Eenmaal aangekomen staat de vriend van de patient buiten de deur in paniek. De patient heeft zichzelf binnen gesloten en laat niemand binnen, hij had te veel pillen geslikt en wilde een einde aan zijn leven maken aldus zijn vriend. Vervolgens wachten we op de politie. De politie breekt bij de patient in, en eenmaal bij deze patient in huis begint hij helemaal te flippen. Hij begint te dreigen naar zijn vriend ' als je nu niet gelijk iedereen weg stuurt dan vertel ik jou kinderen wat wij allemaal hebben gedaan!' De man gaat zelfs zover dat hij de handboeien om krijgt, en dat de politie hem samen met ons naar het ziekenhuis moet brengen. Onderweg naar het ziekenhuis begint de patient te huilen en lijkt hij weer wat te bedaren.
De politie handelde de zaak verder af op de spoed.

22:00 We ontvangen een telefoontje over een kindje van 5 die een epileptische aanval heeft. Als we er naartoe rijden wordt ons telefoontje gecanceled.

Ze sturen ons naar een ander telefoontje. Het betreft een verwonding aan het hoofd.
We rijden met de ambulance naar een arabische wijk. Er is een voetbalwedstrijd aan de gang en alle mannen van de buurt lijken daar te bivakeren. Als wij aankomen is de wedstrijd net afgelopen. Een van de spelers heeft een flink hematoom op zijn hoofd zitten, en voelt zich totaal niet goed. We leggen hem op de brancard en we brengen hem naar de ambulance. De mensen waren erg nieuwschierig en mogen zich er graag mee bemoeien.Het was nogal een spectakel hoe deze man uiteindelijk van het veld af werd gereden. Alle ogen zijn dan op jou en de patient gericht. Er waren ook alleen maar mannen aanwezig. En dan loop je daar als Europese blondine tussen. Dat is een beetje ongemakkelijk.
Nadat we deze voetballer naar het ziekenhuis hebben gebracht is het 23 uur geweest en is mijn shift over!

De stad waarin ik nu woon heet Ra' anana. Ik werk niet in Ra' anana maar in Kfar Sava en Herzlia. Het is hier echt heel anders dan in Jeruzalem. Jeruzalem station was echt een heel groot ambulance station in tegenstelling tot de stations waar ik nu zit. De steden waar ik nu werk zijn wat gemoedelijker. Je leert de ambulancechauffeurs en het andere personeel kennen in tegenstelling tot het station in Jeruzalem waar je een chauffeur maar 1 keer zag en daarna niet weer.

Er is trouwens nog een ander verhaal wat ik jullie niet wil onthouden. Dit ging over de vrijdagavond de shabbatavond. Ik zat op de gewone ambulance en we kregen een telefoontje over een 74 jarige man die zich niet goed voelde ( ik had die avond een arabische chauffeur en die sprak maar een paar woorden Engels en dus had ik soms geen idee wat er gaan was). We komen aan in het huis en ik zie 2 mensen in het huis huilen en een man zit op de bank en begint te praten met mijn ambulancechauffeur. Ik denk gelijk dat er iemand is die is overleden. Dat bleek absoluut niet zo te zijn. Deze man was nog nooit in het ziekenhuis geweest en weigerde naar het ziekenhuis te gaan. De man was joods en ze stonden op het punt het shabbatmaal te vieren. Het brood en de typische gedekte shabbattafel stond klaar in de kamer.
Onze ambulanceshauffeur gaat met de familie praten op de gang. Ik bleef samen met nog 2 andere vrijwilligers in de huiskamer. De man begint enthousiast te thora te pakken en begint Hebreeuws te praten tegen de vrijwilligers en ook tegen mij. Ik zeg tegen hem any angliet. (ik ben Engels). En hij staart me aan en vraagt of ik ook Joods ben. Ik zeg nee en voordat ik het weet begint hij vol energie vanalles te vertellen over de thora en over God, Hij begint naar het boek te wijzen en vraagt aan mij of ik de zinnen kan lezen. Ik kijk even de thora in en zie alle hebreeuwse leestekens en schud lachend van nee.
De man verteld mij dat hij sinds 1948 in israel woont, en hoe belangrijk God altijd voor hem geweest is.
Na een tijdje kwam de ambulanceshauffeur terug en we meten de bloeddruk van de man op. Vervolgens wil ik zijn bloedsuiker prikken en schiet de man weer in verdediging hij wil geen polonaise aan zijn lijf. De ambulanceshauffeur begint een discussie met de man en ik weet niet hoe hij het deed, maar hij kreeg de man mee naar de ambulance.
Eenmaal in de ambulance weigerde de man op bed te liggen. Dus hij zat vrolijk tussen het personeel in. Zodra we aan het rijden waren trok de man zijn gebedstouwtjes uit zijn broek en roept waar is die Engelse. En dan begint hij mij aan te staren en zegt Look look en hij laat me alle touwtjes zien. En zegt this is one this is two tot seven en dan zegt hij dit zijn alle dagen die God heeft gegeven. En de hele reis begint hij te praten over het Jodendom en over God. Eenmaal aangekomen op de spoed wordt de man weer opstandig. Hij wil niet in een bed liggen hij wil weer naar huis. Na enige moeite krijgt de chauffeur hem toch op het bed en kunnen wij weer naar buiten om het papierwerk te doen. Na een halfuurtje missen er toch wat gegevens en moeten we weer naar de man en zijn familie. We komen aan bij zijn bed en je raad het al. Het bed was leeg. We lopen weer terug naar de ingang van de spoed en we zien even verderop een groepje mensen staan. De man staat daar met zijn familie en heeft een discussie met de hoofdverpleegkundige en de bewaking. Uiteindelijk brengt de bewaking de man weer terug naar zijn bed.

Ik vraag aan een vrijwilliger die wel wat Engels spreekt over wat deze man nou precies had. Ze zei ' hij wilde je bekeren tot het Jodendom'. Ik zei' nee, ik bedoelde wat voor symptomen had hij?'' Geen idee' was het antwoord. Dus het blijft voor mij een raadsel.

Volgende week op 27 juli vieren we met MDA (de naam van de ambulance organisatie) dat MDA 25 jaar lang al vrijwilligers uit het buitenland inzet voor het werk op de ambulance. Tevens is dan ook de afsluitende ceremonie van mijn programma! De tijd gaat snel!
Voorlopig zal dit waarschijnlijk mijn laatste blog zijn!
Wil je graag meer informatie over de organisatie in Israel en in Nederland kijk dan op:

www.mda-nederland.nl of www.mdavolunteers.org